De kracht van stilte

Soms is het stil. Dan houdt het gewoel in je hoofd op. Dan stoppen de stemmen in jezelf. Dan is er helemaal niets meer. Niets meer dat je bezig houdt. Dan zijn er geen zorgen, is er niets waar je naar toe wil. Is er geen plezier, is er geen droevigheid. Dan is er gewoon stilte.

In die stilte kunnen we ons erg ongemakkelijk voelen. Er hoort toch minstens iets te zijn?

Soms is die stilte er ook naar buiten toe. Is er geen behoefte om veel woorden te gebruiken. Is er naar binnen gerichtheid. Hoeft het ook even niet met de buitenwereld.

“Gaat het wel goed met je? Je bent zo stil”. Dus gaan we ons afvragen wat er aan de hand is. Hoe komt het dat ik zo stil ben? Moet er niet eens wat gaan gebeuren?

En dat is het punt waarop we iets vergeten. We vergeten wat de stilte ons te vertellen heeft. We vergeten te luisteren naar die stilte. Eigenlijk gaan we onmiddellijk weg uit de stilte. En doen we het dus niet met de stilte die er is. Je zou je kunnen afvragen of de stilte “leegte” is. Het afwezig zijn van iets. Je kunt je ook afvragen of je stilte ruimte is die ontstaat. Ruimte voor nieuwe geluiden en beelden. Misschien is de stilte wel een overgangsfase naar iets nieuws in plaats van het afwezig zijn van iets ouds. Is je stilte afwezigheid of is je stilte aanwezigheid?

Zo word ook duidelijk dat zelfs stilte verschillende vormen kan hebben. Dat je stilte kan ervaren als afwezigheid of stilte kunt ervaren als aanwezigheid. Stel je maar eens voor dat je naast een snelweg staat en het geluid houdt op, je hoort plotseling alleen nog maar de wind of de vogels. Dan wordt de stilte gevormd door de afwezigheid van de langs razende auto´s. Loop je in een bos en hoor je de wind zachtjes door de toppen van de bomen of plotseling een vogel fluiten, ook dan valt de stilte op. De aanwezige stilte. Zo is het ook met de stilte in onszelf. Luister naar wat de stilte je te vertellen heeft.