Te laat

Veel van de mensen die bij mij als coach komen, komen te laat. Het spreekwoord dat hier vaak van toepassing is, is "Als het kalf verdronken is dempt men de put". Mensen komen als ze burnout zijn. Als de crisis compleet is. Als ze al uit het arbeidsproces gevallen zijn. Als de relatie al stuk is. Als ze al niet meer verder kunnen.

In bijna al die gevallen denk ik dan "Zonde!". Was een paar weken eerder gekomen, dan was er niet zoveel kapot gegaan en hadden we in plaats van herstelwerkzaamheden gewoon samen kunnen kijken hoe het op de rit kan blijven. Dat is een heel ander perspectief.

Bedenk maar eens wat je doet om een ongeluk met je auto te voorkomen in tegenstelling tot het herstellen van de schade na een ongeluk. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Het probleem hier is alleen dat het als het over jezelf gaat, de grenzen meestal niet zo duidelijk zijn. We zien het ongeluk niet aankomen. Omdat we nog nooit op die weg gereden hebben. Niet weten waar het ongeluk in schuilt. Eigenlijk omdat we onwetend zijn. En dan kunnen we achteraf alleen maar vaststellen dat we een ongeluk gehad hebben. En de schade proberen te repareren. Toch is dat niet helemaal waar. Vraag maar eens aan al die mensen die zo'n "ongeluk" gehad hebben. Eenieder zal vertellen dat er van te voren wel degelijk signalen waren. Dat als ze beter naar zichzelf geluisterd hadden, het ongeluk niet gebeurd was. En velen zullen daar spijt van hebben.

Dit mag je als een oproep lezen. Een oproep om jezelf in de gaten te houden. Om goed naar jezelf te luisteren. Om bij twijfel hulp in te schakelen. Om bij een klein spoortje van "ongeluk-gevoel" al op de rem te gaan staan.