Alleen zijn & burnout
Op het moment dat ik aan het schrijven was over het “alleen” perspectief, vroeg ik mij af hoe de relatie tussen burnout en alleen zijn eigenlijk was.
Daarover nadenkend kwam als eerste in mij op dat het herstelproces van een burnout zoals mensen dat bij mij in de begeleiding ervaren eigenlijk een proces terug naar jezelf is. Weer tot jezelf komen. Zijn wie je eigenlijk bent. Pas daarna komt de relatie met de omgeving aan de beurt. Pas op het moment dat mensen weer helemaal bij zichzelf zijn gaan we dat neerzetten in hun omgeving. Om ook in hun omgeving weer gewoon hun eigen “ding” te doen, zonder dat dat leidt tot burnout verschijnselen.
Vaak ontstaat een burnout juist vanuit een versmelting met de omgeving. Van het niet meer alleen zijn. Doen zoals het hoort, wat er van je gevraagd wordt, wat er op je afkomt. Of leven vanuit een beeld dat je hebt in plaats van wie je eigenlijk bent. Zoals het “perfect” willen doen. Het “perfecte” bestaat niet. Is slechts een beeld in je gedachte.
Dit leven van je omgeving en je beelden gaat zelfs zover dat je daarbij over je eigen grenzen gaat. De eerste stap daaruit is dus een stap terug naar jezelf. Binnen je eigen “arena” weer gaan leven. Met je eigen grenzen. Eigenlijk een ontvlechting tussen jou en je omgeving. Weer jezelf kunnen zien. En je omgeving. Leven met jezelf in relatie tot je omgeving in plaats van dat één te laten zijn.
In die zin is er dus een duidelijke “alleen” factor in je burnout proces.
